Horden & Schimmel

Horden & Schimmel

Annelies Horden en Gerda Schimmel vormen sinds 2014 het kunstenaarsduo Horden & Schimmel.
In hun autonome werk is voor beiden de structuur, het ritme, de patronen en de gelaagdheid van het materiaal van wezenlijk belang. Horden & Schimmel werken sinds 2011 regelmatig samen, eerst werd het bestaande werk verenigd, sinds 2014 werken ze ook aan gezamenlijke projecten. Het lukt hen elke keer om elkaar te versterken, ieder vanuit haar eigen invalshoek, omdat ze uiteindelijk dezelfde taal spreken.

Horden & Schimmel

Samen werken ze hoofdzakelijk in perkament. De fragiele omhulsels zijn de herinnering aan een vervlogen leven en tegelijkertijd een belofte van nieuw leven. Annelies & Gerda tonen deze kwetsbaarheid en veerkracht op het scherpst van de snede. Het vervlogen leven is achtergebleven op het perkament. De huid lijkt soms doorschijnend; je ziet de littekens en daar waar de aderen gelopen hebben. Horden & Schimmel benutten de eigenschappen van het materiaal en voegen insnoeringen en uitsparingen toe om de werken naar hun hand te zetten.

Perkament is voor hen eigenzinnig als het leven zelf. De kwetsbaarheid van de cultuur, de natuur en de mens speelt een hoofdrol in hun werk. Zij zijn op zoek naar metaforen voor het leven, dat steeds doorgaat in een ononderbroken keten van leven en dood. De nadruk ligt op de ‘schijnbare schoonheid’.

Van de perkamenten vellen vormen ze levensgrote beelden – mensen, paarden en hemelwezens. De wezens zijn levensecht, maar hebben voor mij een waas van hulpeloosheid om zich heen: De hemelwezens hebben maar één vleugel of vleugels van was en zijn vleugellam, hun armen ingesnoerd; de paarden zien we maar half, alleen de kop, of staand op maar één been. De beelden van de mensen doen me denken aan beelden van lang geleden. Tijdens de laatste tentoonstelling staan ze verstild in een rij langs de muur in de galerie, zoals marmeren beelden in mijn verbeelding in het oude Rome langs de weg hebben gestaan. Ook komt bij mij het beeld van de Gianicolo op, de heuvel in Rome waar aan beide zijden de soldaten van Garibaldi staan en zijn geliefde vrouw Anita, even verderop, gezeten op een woest paard zijn soldaten aanvuurt.

Horden & Schimmel

Het is vreemd dat die beeldenrij in mij opkwam, want de beelden van Horden & Schimmel zijn verstilde, misschien wel wanhopige soldaten. Ze willen de problemen van de huidige tijd wel oplossen, maar het lijkt of hun handen gebonden zijn, hun voeten voorzichtig zoeken naar balans, hun hoofden leeg, hun armen niet meer dan stokken. Horden & Schimmel hebben een eerbetoon willen maken voor de huidige generatie, maar de beelden, die ik zie lijken machteloos; met hun hoofd in de digitale wolken wanhopig zoekend om de relatie te herstellen met de werkelijkheid, die verbeeld wordt door kleurige acryls die aan de andere zijde van de galerie hangen. En misschien zelfs dat niet: misschien zijn die digitale wolken wel de perfecte vlucht uit een wereld waar de problemen zich op lijken te stapelen: oorlogen, vluchtelingen, pandemieën, overstromingen en stormen en de verwoede pogingen om de klimaatverandering te stoppen.

Horden & Schimmel

Het is duidelijk dat Horden & Schimmel steeds werken vanuit een thema en dat de thema’s te maken hebben met onze huidige, problematische relatie tot de werkelijkheid. Zo merken ze verwonderd op dat ons gevoel voor de natuur niet meer echt doorleefd is. Als de stadsmens de natuur in gaat is alles onder controle. We volgen zonder te dwalen trouw de wandelpaden, die met bordjes zijn aangegeven en sjokken achter elkaar aan, zonder werkelijk contact te maken met de natuur. We bekijken achteraf op insta wat we gezien denken te hebben. Maar heb je foto’s nodig om een diep gevoelde relatie met de natuur te ervaren? Horden en Schimmel verbeelden dit thema door hun beelden te beplakken met mos of door een perkamenten mens van binnen te vergulden en de bezoeker te verleiden de buitenwereld buiten te sluiten door schelpen tegen hun oren te houden.

Horden & Schimmel

Waar Horden &Schimmel ook aandacht voor willen vragen is dat de mens door het rendementsdenken, de druk van de digitale wereld en de verstoorde balans tussen werk en privé steeds minder tijd heeft om zich te vervelen. We houden ons voortdurend op in de wereld buiten ons: via sociale media komt deze elk moment binnen en we zijn permanent bezig de buitenwereld te overtuigen hoe goed we het hebben en hoe gelukkig we zijn. Maar hebben we nog de tijd om ons naar binnen te keren en te leven in ons innerlijk met zijn eigen tijd, de tijd van afwezigheid en stilte, de tijd van vervelen, de tijd waarin de geest tot rust komt van de indrukken en toekomt aan zijn eigen ontplooiing en creativiteit.

Het kind sluit zich  van nature af van de buitenwereld en het verzint de mooiste verhalen als het zich naar binnen keert en de fantasie begint te stromen. ‘En toen deed hij dat en toen… ‘.
Horden en Schimmel zien het belang van verveling. In hun verbeelding heeft dit verinnerlijken, mijmeren en lummelen de vorm gekregen van kinderen op bemoste schommels. Ik kan me daarin wel vinden: die verstilling voel je immers direct over je komen als je als een zoutzak hangt op een bijna stilstaande schommel na een poos heerlijk zweven in de lucht.

Meer over het duo is te vinden op de websites van beiden.

Annelies Horden: www.annelieshorden.nl

Gerda Schimmel: www.gerdaschimmel.nl