Het ‘wasteland’, het (ver-)woeste land, speelt een belangrijke rol in de Graallegende. Het is het land van de Graalkoning, die kreupel en verlamd is, net als bijna alle inwoners van het land. Dat komt omdat de mensen in het woeste land niet vanuit hun eigen initiatief leven, maar vanuit wat ze verondersteld worden te doen. Ze hebben hun rol geërfd en niet zelf verworven. Daardoor leeft ieder een kunstmatig leven en is alle vitaliteit verdwenen. Het is aan een buitenstaander, de graalridder, om deze cirkel te doorbreken en het land te helen.

Joseph Campbell, de favoriete schrijver van mijn moeder, beschrijft het probleem van het woeste land als volgt:

The Wasteland,…., is any world in which …. force and not love, indoctrination, not education, authorithy, not experience, prevail in the ordering of lives, and where the myths and rites enforced and received are consequently unrelated to the actual inward realizations, needs, and potentialities of those upon whom they are impressed. Joseph Campbell. The masks of God: creative muthology. 1973, p.388

De graallegende maakt duidelijk dat je moet leven vanuit je eigen bron, vanuit je eigen centrum en niet vanuit ideeën, principes en rituelen, die je worden opgelegd. Dat geldt ook voor de kunstenaar. Rituelen en regels -ook die van de kunst- worden al gauw routine. Zolang de regels geen relatie hebben met je eigen innerlijke behoeften en mogelijkheden kunnen ze niet worden verinnerlijkt en zullen ze leiden tot de oppervlakkige kunst van het woeste land. Imitatie van grote (of kleine) meesters is immers niets meer dan imitatie.